vrijdag 13 juli 2012

13 juli St. Lucia naar Winterton (Drakensberg)


Vrijdag 13 juli

Een lange rit van 450 km naar de Drakensbergen vandaag, dus we vertrekken om 8 uur al. In een dorp zo’n 25 km buiten St. Lucia is een vaste markt waar bewoners uit de omgeving hun groenten en fruit mogen verkopen. Hoge stapels kolen, tomaten, vruchten en voor ons onbekende kruiden liggen te wachten op klanten.


Daarnaast zijn er mensen die balpennen, scheermesjes, kleedjes, kralen of kleding verkopen vanuit de kofferbak van hun auto. Ook zien we weer een aantal typisch Zuid-Afrikaanse kapsalons: een vierkante tent aan de kant van de weg, aan een kant open, met een plastic kuipstoel en een tafel voorde kappersattributen, vaak niet meer dan een tondeuze, een schaar en een pot wax. 


We zijn de enige blanken die op de markt rondlopen en worden goed in de gaten gehouden. Henk probeert wat te filmen, maar dit wordt niet zo gewaardeerd. Er wordt wat geschreeuwd over geld betalen, maar we doen maar net of we gek zijn.


De kleding van de vrouwen is zeer wisselend: van moderne shorts en hemdjes, tot traditionele omgewikkelde doeken. De combinaties zijn soms hilarisch: een rose-wit gebloemde rok met daarop een blauwe schort, een geruite jas in diverse kleuren bruin en daaronder knalgeel met groen gestreepte sokken in teenslippers. En natuurlijk nog een emmer appels op het hoofd! (foto mislukt helaas)


We rijden verder en drinken koffie bij een benzinestation. Bij de zoveelste wc zonder slot, vraag ik me af of die simpele schuifslotjes soms gewoon gegapt worden.
Via de snelweg (tolweg) rijden we richting Durban. Op de snelweg mag je 120 km per uur, dat is net zo hard als op de provinciale wegen. En ook op de snelwegen zie je mensen oversteken of langs de kant lopen of gewoon op het hekje zitten kijken. We zien zelfs kinderen die met hun koeien vlak langs de vangrails lopen en zelfs een (verdwaalde?) geit binnen de vangrails..
Bij KwaDuKuza gaan we van de snelweg af om via de provinciale weg verder te gaan. We komen door een glooiend landbouwgebied waar alleen maar suikerriet staat. Niet alleen de velden staan vol met suikerriet, ook de weg ligt vol met de resten van de stengels die van de afgeladen vachtauto’s zijn gevallen.
In Kwazulu Natal lijkt de armoede onder de zwarte bevolking nog erger dan we tot nu toe in Zuid-Afrika hebben gezien.  De hutjes waarin sommigen wonen zijn zeer armoedig. Opgetrokken uit stokken en klei, met niet meer dan een golfplaat als dak. Of muren die bestaan uit opgestapelde stenen die tussen een raamwerk van takken bij elkaar worden gehouden. In zo’n dorp is een centraal punt waar water gehaald kan worden, en van daar lopen de vrouwen met hun gevulde jerrycans of emmers op het hoofd terug, omringd door veel kinderen.
Het is ongelooflijk wat die vrouwen op hun hoofd dragen. Bossen hout, zakken meel, gevulde boodschappentassen en we zien vandaag zelfs een vrouw met een gevulde krat cola (12 x 1,5 liter) op haar hoofd. Doe het maar eens na. .

In kleine waterstroompjes zitten groepjes vrouwen met kinderen erom heen hun was te doen. In het ophangen van de was zijn die dorpsbewoners zeer creatief. Vrijwel nooit zie je een waslijn, altijd hangt de kleding over de simpele afrastering rondom de huisjes. Soms is het gewoon in een boom gemikt om daar te drogen of ligt het wasgoed op het golfplaten dak in de zon.
In Greytown zien we voor het eerst een echte sloppenwijk aan de rand van de stad. Van bovenaf gezien lijkt het een lappendeken van aaneen geplakte stukjes golfplaat. De krotten zijn klein, en staan zo dicht op elkaar dat je er amper tussendoor kunt lopen. Bij het zien van deze krotten, is een township een villawijk.


Ook in Greytown verkopen mensen hun spullen aan de kant van de weg; de kapsalons worden druk bezocht en de klanten worden vanuit de omliggende dorpen aangevoerd met witte busjes, waarvan er zeker 50 geparkeerd staan. We rijden met de auto door de straat, tussen voetgangers, busjes, auto’s en rolstoelen door. Kriskras gaat het, hier lijkt de wet van links rijden minder belangrijk. Als je maar vooruit komt!


Voorbij Greytown maken de suikerrietvelden plaats voor weilanden met koeien, zelfs zwartbonte Hollandse exemplaren. Een enkele koe loopt langs de weg, maar de meeste staan keurig te grazen binnen de omheiningvan het al dan niet groene weiland.
Hadden we vanochtend last van rietstengels op de straat, op de weg naar Mooirivier zijn het de potholes die deze weg tot een kleine hel maken. Potholes zijn gaten in de weg. En dan hebben we het niet over minieme stukjes asfalt die verdwenen zijn, maar over echte gaten. Gaten van soms een halve meter doorsnee en zo diep dat we vanuit de auto de bodem van het gat niet kunnen zien. Alsof we in een botsautootje op de kermis zitten, zigzaggen we met een vaartje van 120 km per uur rondom de gaten. Een enkele keer gaat het mis en knoeperen we met een rotgang door zo’n gat. Klabam, kop tegen het plafond, en stug doorrijden. Als we later bij een benzinepomp een vreemd bonkje bij debanden horen, schrikken we toch wel even. Gelukkig blijkt het niet meer dan een dikke steen die vastzit in het  profiel van de banden. 

Bij Mooirivier gaan we weer de snelweg op voor het laatstestukje naar Winterton. Het guesthouse voor de komende twee dagen, Ardmore Guest Farm, ligt 25 km van de bewoonde wereld af, met uitzicht op de Drakensbergen.Van de bergen zien we niet veel, ze zijn in mist en wolken gehuld.
Ardmore is een voormalige maisboerderij en nu eenhoutproducent. Op het terrein staan meerdere huisjes, allemaal gesitueerd ineen tuin en met uitzicht op de Drakensberg. 


We krijgen een compleet tweeverdiepingen huis voor zespersonen toegewezen, met twee badkamers maar liefst en op elke verdieping eenopen haard. Zelfs een tweepersoons bubbelbad is er. Op het balkon boven staantwee heerlijke ligstoelen, en beneden is een groot terras. Wat een weelde!


’s Avonds eten we in het restaurant van een klein buffet ismet verschillende gerechten en drinken daarna koffie bij de open haard in delounge. Het weer is slecht, het regent en het is koud. Dit betekent dat ermorgen in de bergen nieuwe sneeuw ligt. We gaan het zien! Nu lekker met eenboek en een werkende wifiverbinding (er zit dus geen storend ijzer in deDrakensberg!) bij de open haard in ons megahuis!  




Geen opmerkingen:

Een reactie posten