dinsdag 10 juli 2012

10 juli van Hazyview naar Swaziland


Dinsdag 10 juli

Om half 8 worden we wakker van de zon die door de gordijnen schijnt. Het belooft een betere dag te worden dan gisteren, toen het tot 3 uur bewolkt en fris was. Fris voor Zuid-Afrikaanse begrippen dan, want wij liepen gewoon in een T-shirt terwijl de meeste zwarte Afrikanen gehuld waren in winterjassen met sjaal en muts!


Aan het ontbijt maken we kennis met een ander Nederlands gezin, dat net in Zuid-Afrika is aangekomen. Ze gaan vrijwel dezelfde route doen als wij. Zij zijn 18 jaar geleden ook hier geweest. We hebben het over het verschil tussen blank en zwart dat we hier zien. De eigenaren van de Bed and Breakfasts zijn altijd blank, het personeel is altijd zwart; zwart is dienstbaar aan wit. Deze bijna onderdanige dienstbaarheid was 18 jaar geleden nog veel erger, vertellen onze tafelgenoten. Het voelt nog steeds ongemakkelijk.
Tijdens het ontbijt word ik gebeld door een dame van de lodge in Swaziland waar we vandaag naar toe gaan. Het is me niet helemaal duidelijk wat het doel van dit telefoontje is, maar ik geloof niet dat ze vertelt dat de grens met Swaziland vandaag gesloten is, dus we gaan gewoon op pad.
In onze kamer ontstaat nog even paniek over de grenspapieren voor Swaziland. We hebben eergisteren alle tassen en de auto uitgemest om de papierhandel te organiseren, maar zijn geen document tegengekomen met het woord ‘border pass’ erop. En dit schijn uitermate noodzakelijk te zijn om de grens over te komen. Alternatieve oplossingen vliegen door het hoofd, maar gelukkig vinden we het benodigde papier dan toch nog in het paspoortenmapje.
We nemen afscheid van de beheerders van de B&B, krijgen de laptop die we op het muurtje hadden laten liggen en passant nog in de handen gedrukt (‘Is this yours?’) en gaan enigszins zuchtend op weg. Al twee dingen die mis gingen vandaag, laat dit geen voorbode zijn voor de rest van de dag!

Net buiten Hazyview zien we een Amerikaans aandoende winkelmall. Dit is de eerste die we tegenkomen in Zuid-Afrika. We hebben ons steeds al afgevraagd waar men hier zijn kleren en boeken e.d. koopt, want tot nu toe hebben we vrijwel alleen maar winkels voor levensmiddelen gezien.


Vanaf Hazyview rijden we tussen een immense hoeveelheid bananenplantages door naar White River en vandaar naar Malelene. Hier drinken we een kop koffie en halen wat te eten voor tussen de middag bij de supermarkt.
Via de tolweg rijden we naar Driekoppie. Dit blijkt nog een behoorlijke plaats te zijn, ook al is het slechts een stipje op onze kaart. Veel townships in de bergen, en de drukte op straat bestaat nu niet alleen uit mensen, maar ook uit koeien en geiten die gewoon over de weg lopen.


Om 1 uur zijn we bij de grens met Swaziland in Jeppes Reef. Eerst moeten we naar het kantoor van Zuid-Afrika om te vertellen dat we het land uit willen. Er moet een formulier ingevuld worden waarop alle waardevolle dingen met serienummer en al worden vermeld.


Met dit formulier gaan we naar de Zuid-Afrikaanse grenspost die onze paspoorten controleert en er een mooie stempel in zet. Daarna kunnen we doorrijden naar de daadwerkelijke grens, een simpele slagboom met een heleboel mannen onder de boom ernaast. Geen indrukwekkende pakken, maar vrijetijdskleding. Helaas is het ritueel nog niet ten einde, we moeten geld betalen in kantoor nummer drie, de post van Swaziland. Daar worden onze paspoorten weer gecheckt, het nummer van de auto opgeschreven, en dan krijgen we een bonnetje waarmee we in de rij ernaast moeten gaan staan: de betaalrij. Voor 50 Rand krijgen we een nieuw bonnetje waarmee we naar de slagboom kunnen. 


Daar komt een man van onder de boom omhoog om de bonnetjes te controleren en dan is het ritueel ten einde. We mogen Swaziland in. We laveren tussen de koeien, de geiten, de mensen, de kippen en een verdwaalde aap door en bekijken de huisjes en hutten die tegen de berghellingen lijken te zijn gestrooid. 


De meeste  zien er nog slechter uit dan die in Zuid-Afrika. Ook de wegen in Swaziland zijn beduidend slechter van kwaliteit. De bedrijvigheid in de dorpen is wel vergelijkbaar: ook hier geen fietsen, weinig auto’s en veel mensen die lopen. We zien kinderen die met een bos gesprokkeld hout op hun hoofd uit het bos komen, vrouwen met baby’s op de rug en een tas boodschappen op het hoofd.


In de dorpen lopen kinderen in schooluniformen en zitten weer veel mannen onder bomen.
Het landschap lijkt bijna op dat in de Franse Auvergne: glooiende heuvels, bomen, struiken, alleen het gras is niet groen maar geel en de grond is niet grijs/zwart maar rood.
De eerste stad die we tegenkomen is Pigg’s Peak. Er zijn banken, winkels, benzinestations en zelfs een fastfoodketen. Het wemelt van de mensen op straat, en daar tussendoor lopen dan ook hier, midden in de stad, de geiten en koeien.


We nemen een klein omweggetje om de Magugadam te kunnen zien en het stuwmeer dat erachter ligt. Bij de dam is een bezoekerscentrum en een restaurant. We zijn de enige bezoekers.


Het landschap blijft geweldig om doorheen te rijden. Het gebied is leger dan vlakbij de grens, en de huisjes zien er hier beter uit. Het aantal rondlopende koeien blijft gigantisch!
We passeren de hoofdstad, Mbabane rond drie uur. Hier wel een autosnelweg met vier banen. De stad zien we alleen op afstand, en dat ziet er een stuk welvarender uit dan het platteland. En: geen koeien!


Vanaf Mbabane is de afstand tot Mlilwane Wildlife Sanctuary, waar we deze nacht doorbrengen, niet meer zo ver. Echter, er moet een behoorlijke afstand over een zandpad worden afgelegd, dus het laatste stukje duurt toch weer lang. Overigens is er genoeg te zien, want er lopen impala’s, kudu’s en zebra’s op de vlaktes. Om kwart over vier zijn we in het kamp en checken in. We worden naar onze slaapplek gebracht, een beehive.


Dit is een ronde hut (bijenkorf) van gevlochten en gebogen takken en riet. De beehives staan gegroepeerd rondom een veldje, net als op een Nederlandse camping! Op het veldje staan picknicktafels. In de hut twee bedden gemaakt van takken, een douche en een wc. Om binnen te komen moeten we door een deur van zo’n 1.50 hoog, die afgesloten wordt met een hangslot.
Het terrein van Mlilwane Wildlife Sanctuary is groot. Naast de beehives zijn er kleine trekkershutten te huur, en je kunt er ook kamperen. Overal op het terrein staan vaste barbecues en plekken om een kampvuur te houden. Er is een groot zwembad, een restaurant aan het water, je kunt mountainbikes huren, raften op de rivier, paardrijden en op safari gaan. En helemaal geweldig: de wilde dieren lopen gewoon in het kamp.


Impala’s, wrattenzwijnen, kudu’s – ze scharrelen gezellig tussen de hutten door. Ook dit kamp lijkt weer een geweldige plek om een tijdje te bivakkeren.
Het is jammer dat we hier zo laat zijn, om half zes wordt het immers al weer donker. De afstand van vandaag, 325 km, blijkt achteraf toch een behoorlijke te zijn. We zijn om half 10 vertrokken uit Hazyview en buiten een korte koffiestop zijn we amper de auto uitgeweest, behalve voor wat foto’s. Rijden in Swaziland gaat een stuk langzamer dan in Zuid-Afrika en de grensformaliteiten duurden een tijdje.  
Als we bij de hut zitten, komt de marketingmanager ons speciaal welkom heten met een informatiemap over Mlilwane Wildlife Sanctuary. De andere dame die erbij is, is degene die mij vanochtend gebeld heeft. Zij zal morgenvroeg met ons meegaan als we bij een chief van een Swazi-community op bezoek gaan. Verder krijgen we een speciale gratis wifi-toegang, omdat wij toch de mistery travelers zijn!
We eten de salades die we eerder vandaag gekocht hadden en die bedoeld waren als lunch, en ontdekken dat de dikke vruchtenyoghurt ook heel goed met een vork gegeten kan worden. Daarna gaan we aan de wandel. We willen eigenlijk naar het water waar we met de auto langskwamen, maar na het donker blijk je niet meer van het terrein af te mogen i.v.m. gevaar voor de wilde dieren (ook hier leeuwen en neushoorns). Bij het restaurant zitten drie nijlpaarden op de oever, die zich loom in het water laten zakken. Mooi gezicht. Misschien dat die beesten nog langs onze hut komen wandelen vanavond, gezien het bordje ‘Be aware of hippo’s’ zou dit maar zo eens kunnen. 
En nu lig ik dit te typen op een bed in een hutje midden in Swaziland. Wat een reis, wat een prachtige dingen hebben we al gezien en gaan we nog bekijken, en dit alles terwijl we nog maar een week onderweg zijn. Hoeveel moois kan een mens aan?


Om 5 voor 8 staat er ineens iemand bij ons huisje om te vragen of we nog willen eten. Het restaurant sluit om 8 uur en ze hebben ons gemist! We slaan het eten af, omdat we net een paar bakken salade hebben gehad, de ‘hadden we geen tijd voor-lunch’ van die dag.
In de receptie werken we het weblog bij, het is de enige plek waar wifi is. Op het kamp is dan een Swazigroep aan het dansen en zingen voor een publiek van zo’n 40 mensen. Als we een glas wijn willen halen in het restaurant, wordt ons gevraagd of wij de gasten van nummer 7 zijn. We wisten het zelf niet, maar blijkbaar het barpersoneel wel. ‘We may  offer you a free bottle of wine, because you’re the mystery travellers.”  Het is voor het eerst dat we zo worden aangesproken en dat een accommodatie zich er zo bewust van is dat wij over hen gaan schrijven. Tja, die fles slaan we natuurlijk niet af, ook al voelen we ons wel een beetje schuldig dat we niet in het restaurant gegeten hebben, want blijkbaar hebben ze op ons gewacht. Het zij zo, de dag was lang en we hadden echt geen zin meer in eten. Maar die wijn is lekker! We gaan buiten in de grote houten stoelen zitten en genieten van de avond en de fles. Wat een plek, en wat jammer dat we hier maar zo kort zijn. 

5 opmerkingen:

  1. Lekker uitgeslapen dus. Lees elke avond even wat jullie gedaan hebben, en bekijk alle foto`s.
    Geweldige vakantie . Geniet nog lekker een tijdje van dit moois. margret

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Vertrekken nu ook morgenochtend. Vanaf zondag misschien weer online.... wordt er nog geskyped of doen we het gewoon via de de sms, mail of het blog? Blijf genieten!!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Nog steeds genieten. Het lijkt soms te mooi om waar te zijn. Mooi foto's.
    Willem, mocht je dit lezen, jullie ook fijne vakantie.

    Gezien het programma komt er nog veel meer moois. Veel plezier.

    Inge

    BeantwoordenVerwijderen
  4. omdat ik het nog niet gezegd heb: IK ZEI TOCH DAT JULLIE EENS NAAR IETS ANDERS DAN AMERIKA MOESTEN GAAN!. jullie worden nog eens echte avonturiers. geweldig die boodschappen op het hoofd, moet ik ook eens gaan leren.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Jaja, wij waren die mensen uit de eerste regels, het is allemaal gelezen hoor, wat een luxe, hadden wij dat maar ook allemaal ! ach het was wel heel leuk gedaan die beehives , alleen jammer dat we geen wifi hadden (;

    BeantwoordenVerwijderen