Dinsdag 3 juli
Na maanden van inlezen en verheugen, gaan we vandaag dan echt weg. Rare gedachte altijd om in Nederland bij je huis weg te rijden en te weten dat je de volgende dag in een compleet ander werelddeel staat. Voor het eerst ook dat we op het zuidelijk halfrond zullen zijn. Mooie gelegenheid om de kwestie van het afvoerputje zelf te testen (ja, daar kom ik nog op terug :)) In Afrika zijn we wel ooit eerder geweest, in Tunesië, maar die vakantie was niet echt een onverdeeld succes.
We parkeren op Schiphol, (rij 512, wie kan ik bellen als we de auto kwijt zijn?) en checken in via de self check in computerpaal. Ook de bagage kunnen we zelf inchecken, via een handig en voor ons nieuw systeem: koffer in een kooi zetten, stickers printen, plakken en klaar.
Marjan van Rondreisopmaat.nl komt ons uitzwaaien. Voor haar is het ook best spannend, want wij gaan eigenlijk de door haar samengestelde reis testen en beoordelen. Maar na alle contact dat we over en weer al hebben gehad, hebben we daar het volste vertrouwen in. We drinken samen nog een kop koffie en kwijlen bij haar verhalen over haar reis naar Botswana en Namibië. Onze volgende trip?
Marjan loopt mee naar de douane, maakt nog even een filmpje en dan nemen we afscheid. We kopen de nieuwste Karen Slaughter en gaan naar de gate. Het vliegtuig naar München vertrekt mooi op tijd en na anderhalf uur stappen we 800 km verder uit. De overstaptijd is 3 uur, dus we hebben ruim de tijd om even wat te eten. Het is inmiddels 8 uur, wachten op het eten in het vliegtuig duurt ons iets te lang. We zitten lekker buiten op het Audi Plaza, een groot gedeeltelijk overkapt plein vol met winkeltjes en eettentjes. Er is zoveel te zien, dat we niet in de gaten hebben hoe snel de tijd verstrijkt. Security, douane, we hadden er even niet aan gedacht, dus we moeten een sprintje trekken om voor sluitingstijd bij de gate te zijn.
South African Airlines is de maatschappij die ons naar Johannesburg zal vliegen. Een groot vliegtuig met acht stoelen naast elkaar, wij zitten in het middenpad. Al snel na het opstijgen krijgen we een warme maaltijd, keurig verzorgd en lekker. Opvallend is dat er echt metalen bestek bij zit, en niet die plastic vorken die al knappen als je alleen maar naar het vlees wijst. Ook de bakjes zijn niet van wegwerpmateriaal – althans, als ze het wel weggooien zou het wel heel erg zijn. Direct na het eten gaan de lampen uit, het is inmiddels bijna 12 uur ’s nachts. Dekentje om, kussentje in de nek en een keuze uit vele films die je kunt bekijken op het schermpje van de stoel voor je: zo vallen we wel in slaap. Slapen in een vliegtuig is altijd lastig, maar het valt ons niet tegen. We maken zo toch heel wat uurtjes, ook al zijn het bijeengesprokkelde stukjes.
Rond 7 uur gaan de lampen weer aan, tijd voor het ontbijt. Een ontwakend vliegtuig is een belevenis op zich. Duffe hoofden die uit de gekste standen omhoog komen, veel oranje sokken (geleverd door South African) en lichaamsdelen die overal vandaan lijken te komen.
Na het ontbijt landen we om half 9 in Johannesburg. Het duurt even voor we het vliegtuig uit kunnen (trapje kwijt?) en dan worden we in bussen naar de aankomsthal vervoerd. Via de douane (What are you going to do in South Africa m’am?) naar de lopende band voor de koffers. Ook dit duurt lang, maar gelukkig komt ook onze rode koffer uiteindelijk toch tevoorschijn.
In de aankomsthal worden we opgewacht door een man met een bord waarop onze namen staan, zoals je altijd in films ziet. Duncan begeleidt ons naar Budget, waar de auto gehuurd is. Hier blijkt een en ander misgegaan te zijn. Onze vouchers en reisbeschrijving zijn niet daar waar ze moeten zijn. Duncan vertelt honderduit over zijn land om de tijd op te vullen, en belt ondertussen menig kwartiertje weg om het probleem op te lossen. Uiteindelijk lukt het, en kunnen we op 11 uur vertrekken in een mooie rode Nissan.
450 km moeten we rijden naar Tzaneen, en door de vertraging moeten we nog behoorlijk doorrijden om voor het donker daar aan te komen. Met een kop koffie en wat muffins in de auto als lunch, rijden we de eerste 300 km aan een stuk door tot Polokwane. Qua landschap is dit stuk niet echt boeiend; wel interessant om te zien zijn de huizen en de variëteit daarin. Van grote stenen omheinde huizen tot kleine houten krotten.
We komen dan in een bergachtiger gebied met een veel dichtere begroeiing. Vanaf Polokwane nemen we de weg naar Tzaneen. Dit blijkt een weg met vele hindernissen. Vrijwel de hele weg (70 km) is opgebroken, wat betekent dat slechts een rijbaan beschikbaar is. Ellenlange files zijn het gevolg. Er zijn vele mensen bij de weg aanwezig, maar echt hard gewerkt lijkt er niet te worden tot onze stomme verbazing. Het aantal mensen wat met een vlag in de hand staat te zwaaien is onvoorstelbaar! Later op de dag horen we dat dit jongeren zijn die via een soort HALT-project een straf vervullen.
Na anderhalf uur gedaan te hebben over een stukje van 35 km, besluiten we een afslag te nemen. Dit blijkt een goede keuze, want nu kunnen we in elk geval doorrijden. Net voor het
donker wordt komen we aan in Granny Dot’s, dan is het inmiddels half 6.
Granny Dots blijkt een soort paradijsje op aarde. Het huis is diep verscholen tussen planten en bomen die wij alleen uit Intratuin kennen. Richard, de eigenaar, vertelt dat dit vroeger een avocadoboerderij was. Er staan nog enkele avocadobomen op het terrein (don’t put your car under them!). In de schemering zien we nog net de grote palmen, de ficussen, vele vetplanten en kerststerren van enkele meters hoog.
Onze kamer is groot en heeft een eigen terras met uitzicht op de tuin en de bergen. Wat een prachtige plek! Het is doodstil buiten, we horen alleen het geluid van de vogels. En ook die zijn anders dan onze simpele mussen.
Richard nodigt ons uit voor een pilsje in zijn bar. Hij blijkt een meester in zijn kennis over allerlei drankjes en tovert zelfs een fles onvervalste Hollandse Bokma jonge jenever uit de vrieskist. Hij vertelt over zijn land en de problemen die er nog altijd zijn als het gaat om de verschillen tussen blank en zwart. ‘Maybe you would call me a racist’ en ‘Africa won’t change just by giving jobs to the black people’. ‘But you’ve got one of your own now in Holland, the Mozart with the white hair’. Als zijn vrouw Joyce erbij komt gaan de regels van de bar weer gelden: don’t talk about politics!
We eten samen met Richard en Joyce, steak/forel en drinken daarna nog koffie. Er zit nog een Nederlands gezin in het huis waar we nog even mee blijven praten. De zoon heeft een half jaar gewerkt in townships in Zuid-Afrika en vertelt over zijn belevenissen.
Rond half 11 vallen we echt om en gaan we slapen. Morgen vertrekken we naar het Krugerpark, maar omdat we van deze geweldige plek nog niet zo veel gezien hebben besluiten we om wat later weg te gaan. We moeten immers ook nog de apen op de foto zien te krijgen, die we gisteren zagen toen we hier naar toe reden.
Da's een mooi begin van een super-reis! Blijf genieten, schrijven en vooral foto's maken.
BeantwoordenVerwijderengroeten,
Margreet en Willem
Hoi vakantiegangers,
BeantwoordenVerwijderenHier zit ik al twee dagen op te wachten, een verslag van jullie. Ik had het stukje van Marian al gelezen dat jullie veilig vertrokken waren en uitgenodigd waren voor een diner.
Super allemaal. Wel doodmoe zeker. Dat van die avocadobomen hoor ik nog wel een keer.
Nu wachten op de foto's. Zo benieuwd!
veel plezier maar weer.
Groetjes
Harry en Inge
Hoi Jacqueline,
BeantwoordenVerwijderenVia de site van Het Kofschip kwam ik terecht op jouw blog. Heb nooit iets gehoord van deze reis die jullie gemaakt hebben. Wat ontzettend gaaf om zo'n reis te winnen en het uiteraard te beleven. Tot hier inmiddels gelezen, wat schrijf je goed en leuk. Even wat kinderen in bed leggen en snel verder lezen haha.
Groetjes Priscilla Roumimper
Hey Priscilla,
BeantwoordenVerwijderenWat grappig dat je me hier gevonden hebt! Het was inderdaad supergaaf, het feit dat je zoiets wint, en dan die prachtige reis er achteraan ook nog! Als je het leuk vindt om dit soort reisverhalen te lezen, via mijn profiel kun je ook nog bij een blog over Canada terecht komen. De andere, van Amerika, zijn helaas verwijderd.
Groetjes terug!
Ik ga zeker die van Canada ook lezen. Leuk!!
BeantwoordenVerwijderen