11 juli Swaziland naar St. Lucia (SA)

Woensdag 11 juli

Heerlijk geslapen in de beehive. Om half 6 worden we wakker van de wind en schoten die buiten klinken. Enge beesten rond het huis?  

Om half 8 gaan we ontbijten. Er is een ontbijtbuffet met sapjes, yoghurt, cereals, en natuurlijk bacon and eggs met toast. De eieren worden ter plekke naar keuze gebakken.

We nemen een tafeltje aan het water en ontbijten met uitzicht op drie nijlpaarden die loom in het water dobberen. Ook een krokodil laat zich nog even zien. Aan de waterkant is het een komen en gaan van watervogels. Wat een plek om te ontbijten! 

Speciaal voor Ronald deze hippo: sorry, hij wilde zijn bek niet voor je opendoen, maar je kunt niet ontkennen dat het een beauty is!

Om half 9 gaan we met een mannelijke gids, gehuld in een grote doek met een afbeelding van de koning van Swaziland, en drie dames die in het Mlilwane kamp werken, naar een community net buiten het wildreservaat. Voor de drie vrouwen is het een soort studie-uitje, zodat ze weten wat ze verkopen als toeristen de communitytour willen doen. De vrouwen moeten een doek ombinden uit respect voor de chief, mannen hoeven dit niet….

We parkeren de auto en gaan het hek binnen. Het zandpad leidt langs verschillende soorten huisjes: de traditionele rieten hutten, maar ook huisjes van steen ‘to show the development in building houses in our country’.  

De chief blijkt een goedlachse vrouw van circa 50 jaar die ons hartelijk verwelkomt op de binnenplaats die temidden van een aantal rieten hutten is gesitueerd . Naast haar zijn er een aantal vrouwen en een heleboel kinderen, in leeftijd variërend van 2 -16 jaar, bij de bijeenkomst aanwezig. We worden op een matje gedirigeerd en krijgen uitleg over allerlei gebruiksvoorwerpen. 

We zien een geniale handmixer van hout – een tak met onderaan vijf afgeknipte takken die als je hem snel tussen je handen ronddraait als mixer fungeert. Op een steen leren we graan te malen, we bekijken de diverse potten en pannen en oefenen in het lopen met een schaal op je hoofd. Verder wordt verteld hoe de hutten gemaakt worden en welke taak de mannen en vrouwen hierbij hebben. De vrouwen zijn de vlechters, en ook ik wordt met een bosje riet aan het werk gezet.

Natuurlijk hoort het onvermijdelijke dansje er bij … De stappen zijn simpel, maar wij zijn wat aanmerkelijk minder los in de heupen als de Swazi’s. En oh wee als je met het verkeerde been begint, dan komt big mama met haar schelle fluitje direct naast je staan!

De bijeenkomst is een strak georganiseerde happening. Alle kinderen en vrouwen weten  precies wanneer ze wat moeten doen: bordjes aanreiken, vlechtstrookjes vasthouden, zingen, dansen, iedereen heeft een taak, aangevoerd door de harde stem van de chief.

Als we aan het slot van de voorstelling gedemonstreerd krijgen hoe de Swazi’s slapen (compleet met het Nederlandse ’Slaa kiendje slaa, da buite loop een laap’) , rollen de moeders een paar lappen stof achter ons uit op de grond: de onvermijdelijke souvenirwinkel. Omdat wij de enige bezoekers zijn, kunnen we hier niet onderuit! We kiezen wat spulletjes, betalen en nemen dan afscheid van de groep.

Rond half 11 vertrekken we uit Mlilwane, na achterlating van ons blog- en emaildres. Een van de begeleidende dames kan er maar niet over uit dat wij deze reis gewonnen hebben, en dat via een Facebook-actie, dat gaat zij ook proberen!

Het is vandaag een lange rit naar St. Lucia. Eerst 180 km door Swaziland tot de grens en dan nog 175 in Zuid_Afrika. In het begin wil het niet zo vlotten. We komen in een soort avondvierdaagse terecht: honderden wandelaars met stokken in de hand, waaronder militairen en Rode Kruis-werkers, begeleid door een groot aantal politieagenten. 

Daarnaast zijn er ook in Swaziland wegverbeteringen die voor oponthoud zorgen.

We komen door diverse dorpen en ook grotere plaatsen waar we het leven van alledag van een afstandje aanschouwen. Het is druk in de dorpen: markten met kraampjes met allerlei koopwaar trekken grote aantallen klanten. Het landschap in het zuiden van Swaziland is wat minder heuvelachtig dan in het noorden waar we gisteren reden, en het oogt wat armoediger hier. De huizen zijn slechter, er is veel rommel op straat en er ligt veel troep rondom de huizen.

We rijden door Big Bend, een plaats die omringd wordt door suikerrietplantages. Hier is de weg ineens prachtig glad geasfalteerd en geen gaten of bulten. In de dorpen liggen verkeersremmende drempels. Ze worden amper aangekondigd, zodat de wielen van onze auto regelmatig het wegdek even verlaten…

Na Big Bend wordt het landschap vlakker. Zo ver je kunt kijken zie je het groen van het suikerriet. Langs de weg staan verkeersborden met snelheidsbeperking: van 80 naar 120 en dan weer 100, dit alles binnen een afstand van 100 meter. Gelukkig hier geen lasercontroles, zoals we die in Zuid-Afrika wel zagen.  

We drinken koffie in een lodge aan de  weg. Twee euro voor een complete kan, dat zijn de prijzen! In het winkeltje bij de lodge kopen we wat souvenirs, mooie beschilderde boekjes en pollepels – waarschijnlijk niet geschikt voor de afwasmachine.

Rond 2 uur zijn we bij de grens met Zuid-Afrika. De grenspost blijkt in de revisie te zijn, dus we moeten via een vage omleiding door het laatste dorp in Swaziland. De bewegwijzering bij de grens is volomen onduidelijk, maar gelukkig zitten er weer voldoende mannen, al dan niet in officiële pakken, die ons de weg wijzen. Het ritueel is vergelijkbaar met dat van gisteren: eerst naar de Swaziland grenspost voor de paspoortcontrole en een stempel, dan naar een grensbewaker van Zuid-Afrika voor nog meer stempels en daarna naar de douane. Met ons belangrijke briefje vol stempels mogen we Zuid-Afrika weer in. De ceremonie ging vlotter dan op de heenweg, met een kwartiertje zijn we klaar.

We rijden de provincie Kwazulu-Natal in en moeten nog zo’n 175 km naar Saint Lucia. Met een vaartje van 120 km per uur gaat dit vlotjes. En het scheelt dat hier geen koeien en geiten meer langs of midden op de weg staan!

De rit naar St. Lucia is redelijk saai. Het landschap is niet spectaculair en we komen amper dorpjes tegen. Pas vlak bij de afslag naar St. Lucia komt er weer wat leven in het land; kraampjes langs de weg met citrusfruit, houtsnijwerk en rieten kleden.

De droge hitte van vanochtend in Swaziland maakt plaats voor bewolking en een frissere lucht. In de buurt van St. Lucia zien we veel productiebos en vrachtauto’s met boomstammen, en ook hier nog veel suikerriet. Kinderen die aan de kant van de weg spelen (en waar wij met een vaartje van 120 km per uur langs crossen, onvoortelbaar!) sabbelen op de rietstengels.

De Tomtom leidt ons keurig naar Pelikaan Street in St. Lucia. Dat is voor het eerst! Gelukkig hebben we altijd ook de routebeschrijving van Marjan van Rondreisopmaat.nl die ons naar de juiste plekken leidt!  

Rhino Coast ligt in een Amerikaans aandoende wijk in St. Lucia. Keurige huizen, brede geasfalteerde straten, groen gras (en, maar dat is niet zo Amerikaans, heel veel hekken). We checken in en krijgen een keurige kamer die grenst aan een kleine patio waaraan nog twee andere kamers liggen, waar overigens geen gasten zitten. 

Er zijn een aantal gemeenschappelijke ruimtes zoals een grote keuken, een ontbijtzaal en een tv-kamer. We krijgen uitleg over de dingen die voor ons georganiseerd zijn de volgende dag en gaan dan eten in het dorp. St. Lucia bestaat, voor zover wij dat in het donker kunnen zien, uit één straat met daaraan een aantal restaurants. We eten heerlijk bij Alfredo’s en hebben daar zelfs even een wifi-verbinding.

’s Avonds werken we op de computer van de eigenaresse van de B&B ons weblog bij. Internet blijkt toch een probleem in Zuid-Afrika. De uitvluchten die wij hebben gehoord over het waarom van een niet werkende wifi-verbinding op de kamers zijn talloos. De leukste was deze: “Our wifi doesn’t work properly, because there is too much iron in the mountains!”